Bob Dylan, 79 vjeçar, ka publikuar albumin e tij më të fundit: një kryevepër muzikore dhe poetike e përbërë nga pjesë të gjata dhe të stërholluara. Një disk i vështirë, i bukur si borealët, si eklipsi, aroma e shiut në pyll. Që askush s’guxon ta shajë, por nëse s’do të kishte jetë do të ishte i neveritshëm
Warning! Nëse duke folur për Dilan, dikush e pqrpiqet të minimizojë atë që pa frikë ne e quajmë gjeninë e tij, atëherë dërgojeni në djall. Përshkruhet me një etiketim të tillë në shumë medie për këtë njeri dhe ndjehem keq për të. Do ta urrente atë nofkë, jam i sigurt. Pra, le ta shmangim zemërimin në rastin e Rough and Rowdy ways, albumi i tij i 39-të në studio, i publikuar më 19 qershor 2020 në moshën shtatëdhjetë e nëntë vjeçare. Le të jemi të sinqertë: RARW nuk është një disk për të gjithë.
Mos u sforconi ta dëgjoni sepse jua rekomandon një revistë. A e dini se sa libra janë shumë të fuqishëm për t’u lexuar dhe sa filma shumë vizualisht të plotë për t’u parë? RARW është pjesë e asaj morie veprash arti, si Black Star i David Bowie. Nuk jam një fans i çmendur i Dylan por arrij ta dalloj kur jam para një kryevepre dhe ky disk në mënyrën e vet është. Një vepër e tillë që del në dritë në epokën dixhitale, të hiper-koneksionit, të stories-eve 15 sekondëshe, është për çmim.
Është një album ku pjesët janë të gjata dhe elegante dhe zëri më i famshëm në botë flet në vargje, bën bluz, bën si crooner, duke cituar William Blake, Poe, Kennedy e të gjithë të tjerët. Në rrahjen e parë të akordit të I contain multitudes tashmë jeni në poezi: “Today, tomorrow, and yesterday, too, The flowers are dyin’ like all things do”. Çfarë dreqin është? Bibla? Paksa. Jo rastësisht e publikon dikush që ka fituar Nobelin (i vetmi Nobel me ndjenjë i njëzet viteve të fundit në letërsi? E kush e ka lexuar ndonjëherë Szymborska apo a ka ndryshuar jetën prej saj?).
A nuk është mjaftueshëm poetike? Ja si mbyllet rrethi në vendin e tij në histori: “I’m just like Anne Frank, like Indiana Jones/ And them British bad boys, the Rolling Stones/ I go right to the edge, I go right to the end/ I go right where all things lost are made good again”. Emocionohem duke i lexuar këto gjëra me zë të lartë në anglisht. Nuk e di pse. Ndoshta sepse më duke gjë e destinuar për të mbetur, për të mos u zhdukur si një kështjellë me rërë dixhitale.