Dielli shafqet mbi kreshtën e malit të largët, hedh arin e tij të shndritshëm mbi çatitë e banesave njëkatëshe të ndërtuara mbi kodrinë në rrethina të qytetit dhe, përmes vezullimeve të përflakura, i detyron banorët e sapozgjuar të shtriqen gjithë kënaqësi e të thonë: “Sot qenka vërtet një ditë e bukur!”
Edhe Anisa, nënë me dy fëmijë të vegjël, e shoqja e nëpunësit të zakonshëm Tom Plezha, brenda kraharorit të saj ndien atë thirrjen e mistershme të natyrës mëmë: ka dëshirë të dalë nga shtëpia, pasi u bë një kohë e gjatë që, për shkak të fëmijëve të saj të vegjël, nuk e ka kërcyer pragun e derës. Kthehet nga i shoqi dhe, si të jetë e sigurt për përgjigjen që do të marrë, buzagaz e duke parë me bisht të syrit, thotë:
-Ç’ditë e bukur!… Sikur të zbrisnim sot në qytet, s’do të ishte keq.
Nëpunësi Tom Plezha sapo ka veshur këmishën e përpiqet të lidhë kollaren. Anisa e di se, pasi ta ketë lidhur, si gjithmonë do t’i hedhë një sy pasqyrës dhe, me një lëvizje të dorës, do të bëj një gjest shpërfillës, që do të thotë se nuk vlejnë shumë përkujdesje për një nëpunës të zakonshëm, të thjeshtë si ai. Pastaj do t’i kthejë përgjigje së shoqes, t’i thotë se sot është shumë i ngarkuar me punë dhe se daljen mund ta lënë për ditë tjetër, të shtunën ose të dielën. Dhe atëherë nuk mbetet tjetër, veçse të mbathë shpejt këpucët, të puthë të shoqen, më pas fëmijët që tashmë janë zgjaur, e të fluturojë drejt stacionit të autobusit, që ora tetë ta gjejë të gatshëm në zyrë.
Por Toma ia kthen ndryshe nga ç’mendonte ajo:
– Shumë mirë, Anisa, bëhu gati dhe dalim. E rëndësishme është të gjendem në punë fiks në orën tetë, pastaj sot jam i lirë, shëtisim nga të duash.
Dhe gjithë qejf, gruaja nis të bëhet gati.
Një veshje verore: bluza e zezë, e ngushtë ngjitur pas trupit, e purpurt dhe e lehtë: fundi me palë, i shkurtër gjer mbi gju, për të nxjerrë në pah formën e rregullt të këmbëve, një fund me katrore bardhezi, me dy rripa të hedhur mbi supet e brishta e që kryqëzohen prapa shpinës: çorapet e tejdukshme dhe sandalet e reja me taka të larta, mbathur vetëm një ditë në rast feste. Pastaj lehtë një të kuq shege në buzët që rrinë gjithnjë paksa të çelura, në cep të të cilave gjithmonë duket se pushon një fjalë e pathënë dashurie e mirënjohjeje për të shoqin… Dhe, së fundi, rimeli në qerpikët e gjatë që hijezojnë mbi një vorbull të trazuar, të fshehtë ëndërrimi të bukur. Edhe çupëlinë, edhe vajzë e rritur, edhe grua…
– Të shkojmë te Parku i Madh, Anisa. Të mbledhim kaçe të pjekura buzë liqenit, të shëtisim pyllishtes dhe të shikojmë si bien në tokë gjethet e zhuritura ngjyrë tunxhi; pastaj të bëjmë një shëtitje me varkë, t’i biem mes për mes liqenit e t’u tregojmë fëmijëve rosat e egra tek notojnë. I ke parë, Anisa, si e dredhin bishtin për ta shkundur kur dalin në sipërfaqe të ujit? Dhe përsëri zhyten kokëposhtë, për t’u shfaqur sërish në vende që nuk i pret.
Anisa i ka parë, madje një natë edhe i ka ëndërruar, kaq shumë i do rosat e egra. Në shenjë pohimi ngre paksa njërën vetull, sepse nuk mund të flasë kur lyen qerpikët. Pastaj në një çast kthehet nga i shoqi gjithë qejf:
– Do të hamë akullore me fruta… Jo, nuk dua akullore, – ndryshon mendje duke qeshur. – Dua picë “Katër stinët”. Akullore le të hanë fëmijët.
– Shumë mirë, Anisa, por si t’ia bëjmë që tani jemi në stinën e tretë?
E shoqja ia jep gazit, ndërsa me kapësen e mbërthyer mes dhëmbëve, përpiqet të mbledhë shuk prapa kokës flokët e sapokrehur.
– … Pastaj dua të vrapojmë lirishteve. Unë të iki… të iki përpara. Ndërsa ti të më ndjekësh nga pas, të më arrish e të më puthësh fort. Një puthje në natyrë, si atëherë kur ishim të sapofejuar… Të kujtohet?
– Më kujtohet, Anisa. Ashtu do të bëjmë, por ta dish se do të ta marr frymën.
Diku mbi krevat, vogëlushi lëviz doçkat dhe bëlbëzon atë gjuhën e tij engjëllore, ndërsa jashtë në verandë Melisa, vajza katërvjeçare, luan me macen: e ngre nga veshët e përpiqet ta mësojë të ecë me dy këmbët e pasme. Kafsha e urtë, nga frika e dhembja, mbyll sytë e mjaullin.
Tashmë ora për të dalë ka mbërritur dhe ata që të dy janë bërë gati. Anisa është veshur me shije, ka ndryshuar pamje, fytyra i shkëlqen prej gëzimit. I shoqi e pret jashtë, teksa i thotë vajzës që ta lërë rehat macen. Dhe të mos i bëjë duart tërë qime, se do të dalin shëtitje në qytet, ku do të hanë akullore e gjëra të tjera të mira.
Nuk mbetet veçse të marrin fëmijët, të mbyllin portën dhe të ecin drejt stacionit të autobusit.
– Dil, Anisa. Duhet të nisemi në çast, nuk kemi më asnjë minutë kohë, – thërret që nga jashtë ai.
Anisa nuk përgjigjet. Në dhomë mbretëron një heshtje e madhe, e shenjtë, e pushtetshme.
Atëherë nëpunësi Tom Plezha niset të hyjë brenda, rrëmbimthi e disi i nervoz, sepse vërtet nuk ka më kohë për t’u vonuar… E shoqja e pret pranë derës drejt më këmbë, si një shtatore e ngurtë, me dorën e djathtë të ngritur lart, të ngrirë në ajër.
Befas, ajo bën një gjest. Ky gjest përmban një urdhër solemn që buron nga një pushtet i padiskutueshëm, të cilit detyrimisht duhet t’i bindesh në heshtje, madje t’i përulesh në çast.
– Shshsht… , – ia bën ajo. – Djali po fle…
Në shenjë përshëndetjeje, duke lëvizur dorën si një erashkë, nëpunësi Tom Plezha i fshin të gjitha. Dhe, si zakonisht, niset për në punë.