Përhitje
U trisht hëna: Ca engjëj gjithë lot, harkun në gishtërinj,
Ëndërrojnë luleve plot avuj e heshtje mavi,
Dënesat e bardha rrëshqasin si shkumë
Nga violat në hekë, mbi kurorat mbi blunë,
– Qe dita gjithë hir e puthjes tënde të parë,
Ëndërrimi që të më sfilitë e të më plasë
Dergjej si një plak në parfumin e mërzisë,
Që pa pendesë e pa zhgënjime braktis
Frytin e një Ëndrre, që zemra pret ngaherë;
Bridhja i përhumbur në kalldrëmin e vdjerrë,
Kur udhës me flokët plot diell shpupuritur
Të pikasa duke qesh, kur dita qe ngrysur;
Të pandeha zanë me kësulë llamburime,
Që përhihej dikur në dremka të fëmijërisë sime,
E nga duart e brishta i binin gjithmonë
Të bardhat tufa yjesh me xixa e aromë.
Kthimi i pranverës
E drobitur, pranvera përzu me pikëllim
Kristalin dimër, këtë stinë arti të qetë,
Por damarëve të mi lëvrin një gjak pajetë
E plogështia zgjatohet si një gogësimë.
Muzgjet e bardhë vaken e kafkën përqark,
Një vjegë ma shtrëngon si varr i lashtë, i trishtë
Harboj pas një ëndrre të vagullt që më grish,
Në ograjën ku krekoset lëngu i llagartë.
Zemërohem me parfumet, bie i lodhur, i vrarë
Në ëndrrën time një gropë me faqe rrëmoj,
Kafshoj dheun e ngrohtë ku mbijnë jargavanë.
Po më shkallmon mërzia dhe pres të mbarojë…
Mavia loz mbi gardhe dhe zgjimin e këndell,
Të zogjve që çokasin nëpër lulet me diell.
Puhi deti
Trupi u brengos, sa keq ! Lexova çdo libër.
Të iki ! Të kris përtej ! E ndjej që zogjtë harbohen sipër
Në qiej e dehen në shkumë të panjohur ! Nuk vlejnë… !
Asgjë, as kopshti i vjetër që sytë rrëfejnë
Nuk mund ta mbajë këtë zëmër që u qull në det,
O net ! As llamba me llapëtimën e shkretë
Përmbi letrën bosh që bardhësia e stis,
As gruaja e re që foshnjën tajis…
Po nisem ! Lëkundu direk i anijes, mos u ndal
Dhe ngrije çengelin për një vend tropikal !
Një Mërzi e brengtë prej shpresave pashpirt,
Beson në ndarje të shenjta e tundje shamish,
E ndoshta, veç direkët që ftojnë uragan
Një erë i përkul në shkatërrim e vikamë,
Në gjëmë, pa direkë, pa ujdhesë të blertë…
Dëgjo, moj zemër këngë marinarësh në det !
Pikëllim vere
Përmbi rërë zjarr i diellit, moj rivale e përgjumë,
Në arin e flokut tënd nxeh një banjë që lëngon,
Tret temjanin mbi faqen armike e bën shkumë;
Një pije dashuruese me pikla e trazon.
Pëshpëritje në dremkën e përflaktë që nuk shter,
E pikëlluar, o puthje plot fërgëllima frike:
“Ne kurrë s´do jemi një mumie e mjerë
Nën palmat fatlume e shkretëtirën antike !”
Por floknaja jote një shkulm që u ndez,
Ku zemrën bezdisëse ta mbysim menjëherë,
E të hasim një hiç që s´e njihje më parë !
Gjerdanin plot lot prej qerpikut tënd të zi,
Do gëlltis që të shoh nëse zemrën e vrarë,
Ma bëjnë të ftohtë si gurët e ngjyra mavi ?
Përktheu: Çlirim KOKONOZI