(Njerëzit e brezit tim nuk vdesin nga vdekja natyrore. Pothuaj asnjë. Sipër djepeve tanë nuk u ulën fatat. U ulën vrasësit)
Vesha të bardha.
Ishte i bardhë pikapi. Ia kishte ngrënë kokën qeni dhe nuk luante.
Revolveri ishte i zi dhe i vërtetë. Aparati fotografik i zi. Dita shkëlqente. Edhe unë.
Libri ishte i Mirko Iliadit, magji metafizike. “Zeron e pafundësinë” gjithashtu i kishte shqyer qeni. Ekzistencializmi leckë. Shpërndarë në çdo cep të dhomës, ca fletë edhe në tarracë. Atje i dha ai revolverin. Vendose në tëmth, kam dëshirë të të bëj një fotografi të këtillë. Dhe e shkrepi.
E mbaj gjithmonë mbi shkrimoren time. Mjaft e arrirë. Vdekja e pritshme, vetëvrasësja, shend e verë.
E bukur dita, i bukur fustani i bardhë dhe supet e lakuriqtë. Por, së brendshmi, errësira.
Në çastin e fotografimit, për të dalë sa më natyrshëm, mendoi të tërhiqte këmbëzën. Nuk e bëri. Sikur të kishte fishekë? Poza qe fiksuar ende pa menduar kësisoj, pasi, kur e mendoi, nuk buzëqeshi më, përfytyroi pikërisht rrokopujën që e shtëna do t’i shkaktonte brenda kokës dhe u trondit kryekrejt. “Është e mbushur?”, pyeti.
E dëgjoi shkrepjen e aparatit dhe tashmë e kishte larguar nga tëmthi revolverin.
Me një lëvizje të prerë, Jorgoja ia rrëmbeu armën dhe hyri brenda me atë ecje disi të kalamendur, as më i nxitur e as më i plogësht nga ç’i ishte bërë zakon, hapi një sirtar, e hodhi brenda, e mbylli sirtarin dhe futi çelësin në xhep.
Për një kohë të gjatë këtë skenë ajo e pa në ëndërr në shumë variante. Është një ëndërr që ngjet me profeci shajnore. Kur Jorgoja u rrëzua nga tarraca e vdiq, ajo pa në ëndërr se ishte ndodhur edhe vetë në vendin e ngjarjes. Pa kodrën e Likavitosë që gjithë nxihej. Së tejmi u bë krejt e zezë e filloi të nxirrte tym. I ktheu shpinën, sepse kishte frikë. Atëhere vuri re se po mbante revolverin në duar. U tremb edhe më shumë. Mbylli sytë dhe e flaku pas vetes në ajër. Jorgoja kishte rënë në shpinë.
Revolverin e hodhi sërish së bashku me galloshet e Koralias në një bimsë. Nuk dëgjoi zhurmë dhe u përkul për të parë se ç’bëheshin sendet që kishte flakur. Pa ujë. Bimsa ishte pus e kishte brenda foshnja të mbytura, që i shihte qartazi, ndonëse ndodhej aq lart. Deshi të bërtiste, të kërkonte ndihmë, por si në të gjitha ëndrrat, nuk doli zë, atëherë ndieu se po i rrëzoheshin edhe sytë brenda në pus porsi dy vezë, vetëm e bardha e kokërdhokëve, dhe preku gropëzat me gishtrinj për t’u bindur. Ishin të zbrazëta. Porse ende shikonte. Shihnin sytë e saj tek u aviteshin gjithnjë e më tepër foshnjave të mbytura. U zgjua kur ata ranë mbi ujë.
Nuk ia doli të sillte ndërmend se ç’gruaje i përkisnin galloshet e as nëse ishin vërtet të ndonjë gruaje. Në fotografinë e së përditshmes me trupin e së vdekurës, pikasi edhe njërën galloshe. Ishte ajo, kishte atë fjongçen e veçantë përanash. Por nuk e kishte parë kurrë Koralian të mbante të tilla këpucë.
Njerëzit e brezit tim nuk vdesin nga vdekja natyrore. Pothuaj asnjë. Sipër djepeve tanë nuk u ulën fatat. U ulën vrasësit. Bëhej edhe lufta botërore atëherë. Gjer më vonë, ende vinte erë gjak. Në vendin tonë përherë vjen erë gjak.
Zhabat këlthasin nga thellësia e sterrës. Edhe hëna është në sterrë, edhe peshqit e artë, Thanoja e pikturon vdekjen si hënëzhabë e shkruan me shkronja të mëdha “Konjak me shtatë yje”, pastaj pret thela nga hëna dhe i flak në sterrë. Atëherë zhabat shndërrohen në revolverë e sillen të gjitha mefshtë, por vendosmërisht sipër tij.
Pas kësaj ëndrre, vendosa ta gris fotografinë. Ajo e ka fajin. Ajo bëhet shkak. Në skenarin e tij Jorgoja përçonte gjithë dëshirën për vetëvrasje, një vetëvrasje që s’guxonte ta kryente. Kur pa prehjen, rrëzëllitjen e “vetëvrasëses”, u qetësua, nuk u tremb më. Dhe unë gati njëlloj. Vezullim.
Si u kthyem nga varrimi i Helenës, e grisa. Kjo ishte. Nuk do ta shoh më atë shajni. S’pranoj. Helena ishte mjaft e qetë, por Dhimitri më i vdekur se ajo. Ndjehej i shkretë e qante. Qanim edhe ne të tjerët. Të gjallin. Shkretan. Fillikat. E vdekura e qetë, shpërfillëse. Ne, brezi arrëthyes i jetës, me vrasësin thellë vetes, secili të vetin dhe të gjithë një vrasës të përbashkët, të cilin e ndjekim pas me një patllake. Kur dështojmë, hapim krahët, pandehim se kemi flatra e fluturojmë. Flatra nuk kemi e thyhemi.
Kaq fillikat ndjehet Dhimitri, saqë sodit me admirim foshnjat e mbytyra. Ato nuk e dinë dhe as do ta njohin vetminë ndonjëherë.
Përbrenda, ti e di që je vetëm. E di, por shmangesh. Pa flatra s’mund të fluturosh. Thyhesh.