“Follow the money”, është një rregull i vjetër që funksionon gjithmonë. Mjafton të ndjekësh lumin e parave dhe kurbën e pandemisë për të kuptuar se çfarë ndodh në fushatën presidenciale amerikane dy muaj para votimeve
Jemi në 3 Shtator, kanë mbetur ekzaktësisht edhe dy muaj para votimeve. Dhe po ndodh gjithçka, është spektakli i politikës së dollarit. Është si të luash bilardo.
Jemi në xhirimet e “Ngjyra e Parave” (film i vitit 1986, regjisor Martin Scorsese, me Paul Newman si Eddie “i shpejti” dhe Tom Cruise si Vincent Lauria). Kush është Trump dhe kush Biden? Dhe kush do të fitojë? Duhet të ndjekim paratë.
Money, para. Trump i shkurton fondet në qyteteve “anarkiste” të qeverisura nga demokratët që kanë vendosur të ulin fondet e policisë.
Pesë faqe udhëzimesh nga presidenti për kreun e zyrës së buxhetit federale për të filluar shkurtimet dhe natyrisht botimi i listës së qyteteve të dështuara të cilëve administrata do t’u shkurtojë fondet.
Nuk është e vështirë të imagjinohet se kush do të preket, Uashingtoni, Portland, Seattle, të gjithë të udhëhequr nga dem dhe me probleme të sigurisë për muaj me radhë. Dhe sigurisht mbretëresha e qyteteve në zhvillim, New York.
Sfida e Andrew Cuomo
Money, para. Andrew Cuomo, guvernatori i New York-ut, hidhet në sulm, me stilin e tij që rivalizon me atë të Trump-it sa i përket tonalitetit: “Trump nuk mund të ketë mjaftueshëm truproje për të ecur rrugëve të New York-ut, më mirë të ketë një ushtri. Njujorkezët nuk duan të kënë të bëjnë fare me të”.
Cuomo i tillë është, nuk është edhe aq delikat, thotë se po ta kishte ai në dorë do ta kishte përzënë koronavirusin “me shkelma bythëve” dhe kështu do të donte të bënte edhe me Trumpin sepse “New Yorku e ka refuzuar” dhe ia plas një seri batutash për The Donald, një rruzare që varion nga “klloun” në “karton për tabloidë”.
Sigurisht për demët bëhet fjalë për një tjetër goditje të ulët për Trump (është, por të gjithë synojnë poshtë mesit) kësisoj Cuomo thotë se ndërprerja e fondeve federale për policinë është një “veprim politik, i pajustifikuar dhe i paligjshëm” dhe natyrisht “një tjetër përpjekje për të vrarë New Yorkun”.
Sa të largëta duken kohët kur vetë Cuomo i thurrte lavde reagimit të Shtëpisë së Bardhë ndaj koronavirusit. Të gjitha të harruara. Të gjitha të falura. Votohet, fiton (ndoshta) kush godet më fort.
Partitura e Joe Biden
Follow the Money, ndiq paratë vlen edhe për Joe Bidenin, i cili ka nevojë për një shpikje që ta zhvendosë fokusin e fushatës në një tjetër temë, sepse ajo e sigurisë, krimit dhe trazirave rrezikon të prishë fushatën dem dhe të anulojë avantazhin që ai ka ende ndaj Trumpit.
Prandaj edhe Joe është gjithashtu ulur në ndenjësen e parë në bordin e lojës Monopoly dhe luan “ku janë paratë?”. Shiko Trumpin dhe i gjeni … në deklaratën e tij tatimore. Që amerikanët nuk e njohin. Një kalë i vjetër beteje, ka vrapuar gjithmonë kot.
Por Biden duhet ta ndryshojë partiturën, të dalë nga lufta urbane për ta hedhur Trumpin në fijet e fiskut amerikan.
“Unë i kam dhënë për 21 vjet rredh deklaratat për të ardhurat. Çfarë po fsheh Trump?”, twiton Biden. I dobët, e vetmja pikë e fortë e tij është gjithmonë kriza e koronavirusit, një e panjohur për të ardhmen (ekonomia tani për tani po fryn në favor të Trump), por të paktën është një çështje që peshon seriozisht, po të shihet brenda portofolit të njeriut të pasur në pushtet.
Luftojmë mbi gjithçka dhe mprehen armët për debatin midis dy kandidatëve. Nëse ndonjëherë do të ketë ndonjë debat, sepse Nancy Pelosi e ka këshilluar zyrtarisht kundër, Biden natyrisht e ka konfirmuar. Dhe tashmë qarkullojnë batuta dhe teori konspirative në lidhje me duelin. Trump vahzdon të ngjitet. Po si?
Zgjedhja e moderatorëve në debate
Komisioni për debatet presidenciale nuk ia arriti në kohë të njoftojë moderatorët (dje) pasi Donald Trump po i “përpunon”.
Chris Wallace i Fox News, Steve Scully i C-Span dhe Kristen Welker i Nbc do të arbitrat e 3 përballjeve midis The Donald dhe Joe Biden ndërsa Susan Page, e USA Today, do të drejtojë debatin midis kandidatëve për zëvendëspresidentë Mike Pence dhe Kamala Harris. Të gjithë veteranë të gazetarisë dhe me reputacion të panjollosur.
Por The Donald nuk mendon kështu: “Ata nuk janë moderatorët që ne do të kishim rekomanduar nëse do të na ishte lejuar një input”, ka komentuar Tim Murtaugh, drejtori i komunikimit për fushatën i Trump. Taktikë.
“Disa mund të quhen edhe kundërshtarë të qartë të Presidentit Trump, që do të thotë se Joe Biden do të ketë në fakt një shok skuadre në podium që në kohën më të madhe do ta ndihmojë atë të justifikojë axhendën radikale, të majtë që po çon përpara prej shumë kohësh” shton ai.
Si funksionon zgjedhja e moderatorëve? Komisioni për debatet presidenciale i zgjedh moderatorët në bazë të 3 parametrave:
A) njohja me kandidatët dhe çështjet kryesore të fushatës presidenciale;
B) përvojë e gjerë në transmetimin e lajmeve drejtpërdrejt në TV;
C) ndërgjegjësimi për faktin se debati duhet t’i kushtojë kohë dhe vëmendje maksimale kandidatëve dhe këndvështrimeve të tyre.
Trump i njoh mirë këto rregulla, ashtu si dhe organizatorët e fushatës së tij.
Por luan në avancë, ngre dyshimin për një debat me thumba (“The Sting”, 1973, film i madh mbi një garë false, me një dyshe mjeshtrash, Pawl Newman dhe Robert Redford, me kolonën zanore të përbërë prej këngëve ragtime të arranxhuara në mënyrë të lezetshme nga Marvin Hamlisch), ushqen një (para) gjykim që i shërben para debatit sepse moderatorët, ashtu si dhe rrjetet e tyre, që në këtë pikë përballen me një paragjykim që i përcakton si të anshëm, do të bëjnë gjithçka për të demonstruar paanshmërinë e tyre, madje duke dhënë edhe ndonjë dorë vetëm që të mos akuzohen se kanë sabotuar debatin.
Çfarëdo që të ndodhë, për Trump do të jetë një sukses, sulmi i mediave funksionon gjithmonë me mbështetësit e tij. E ka bërë këtë edhe më parë, në 2016, pas të tre debateve me sfiduesen e atëhershme, Hillary Clinton.
Dy Amerika drejt përplasjes
Amerika është gjithmonë Parajsa dhe Ferri (libri i Robert Kagan e përkufizon tokën e të kundërtave në një “Parajsë dhe Fuqi” më të butë, por për këtë po flasim), prelud i një simfonie me titullin e një noir, si parashikim i finales së një sage.
Të shikosh se çfarë ndodh në Shtetet e Bashkuara dhe cilat forca lëvizin gjatë udhëtimit të këtij kombi të jashtëzakonshëm (për mirë ose për keq, pra në Parajsë dhe Ferr) të ndihmon të orientohesh.
Vendimi i tij, më 3 nëntor (dhe mbase ne nuk do ta dimë as edhe në atë datë, por më tutje, për shkak të kohës së numërimit të votës me postë që mendohet të jetë e shumtë dhe plot dyshime) nuk është moçalishtja e një presidence, jo është një emër në fletoren e kronistit, por historia e asaj që ndodh në perëndim, aty ku Amerika është qendra e gravitetit.
Antagonizmi është i dukshëm, ndarja e botëve nuk është thjesht një temë e dy Amerikave që po shkojnë drejt përplasjejes, imazhi i “çiftit” amerikan, atij “Trump Ruralis” dhe “Biden Metropolitanus”.
Copëzimi nis fillon nga shpirti, nga marrëdhëniet intime, nga ato personale që katapultohen në kolektive. Janë të gjitha sinjale me intensitet të ulët që tregojnë skenarin e vendit. Pa asnjë kontekst, të bësh parashikime elektorale është një veprim i stunt-man që e ka harruar në shtëpi helmetën.
Përqindra e divorcit në Shtetet e Bashkuara për periudhën nga marsi në qershor u rrit me 34% krahasuar me një vit më parë. Të qëndrosh së bashku në shtëpi, për shumë muaj, apo larg nga njëri-tjetri, nëpër vende të ndryshme ku kultivohej iluzioni i një marrëdhënieje në Zoom, një realitet i shtuar që “më pas” u zbulua si një mashtrim, si “new normal” i jetës në distancë, zbuloi falsitetin, të ndryshmen, të korruptuar. Dhe çifti më në fund shpërthen.
Realityshtë realiteti ulëritës, kuadri i Edvard Munch që përfaqëson shqetësimin e modernitetit, një “Alone Together” (një libër i rëndësishëm i Sherry Turkle mbi botën e marrëdhënieve dixhitale, një bashkësi vetmie shkatërruese dhe tjetërsimi nga jeta e përditshme) që del nga të dhënat e mbledhura nga kompania Legal Templates, e cituar nga Fox News.
Flasin dokumentet e divorcit: 31% e çifteve kanë pranuar se lockdowni u ka shkaktuar dëm të pariparueshëm marrëdhënieve me bashkëjetuesin/en e tyre.
Ndokush mund të buzëqeshë, zgjedhjet nuk janë tëmë për divorcistë, enë dhe piata të thuera, trashëgimie apo martese, por koronavirusi ka shkatërruar atë që ishte e krisur me kohë, e përthyer, e dërrmuar nga biografia e pasinqertetë e brendshme, nga çekuilibri i karakterit, nga pazotësia për të “parë tjetrin” në tërësinë e tij, në forcën dhe brishtësinë e tij.
Ishin të gjitha shenja të shkatërrimit, të shpërndarjes dhe hutimit. Zemra është motor edhe i politikës.
Covid ka shtuar mosmarrëveshjet
Peisazhi amerikan sugjeron vizione, imazhe, fjalë. Qytete tentakulare siç theksohet nga Edgar Allan Poe, “Makthi i ajrit të kondicionuar” të lodhur nga Henry Miller, New York i kënduar nga John Dos Passos në “Manhattan Transfer”, janë një vetmi e pamasë.
Të pasurit kanë migruar drejt vilave në Hamptons, përbri oqeanit, në Big Apple del për gjah ditën dhe natën. Të shtënat dhe vrasjet janë në rritje në New York në gusht, 2242 incidente me armë zjarri, ku kanë vdekur 53 persona (në 2019 kishte 36 vdekje në 91 përleshje të armatosura), një kërcim prej 166% i të shtënave dhe 47% të vrasjeve.
Partia e “defunding police”, që propozon shkurtimin e fondeve të policisë, përballë këtyre numrave duhet të pyesë veten për mesazhin që jep në imagjinatën e votuesve, sepse të pasurit sigurinë mund të blejnë, por të varfërit e paguajnë me rritjen e dhunës.
Ja pra, fushata presidenciale, dimensioni i luftës politike, lufta e përjetshme për të fituar zemrat dhe mendjet e popullit. Dje Trump në Kenosha, sot Biden në Kenosha. Amerika e Bardhë dhe Amerika e Zezë.
Koronavirusi ka rritur përçarjen, ka nxitur konfliktin, ka ngritur tonet e një debati të armatosur dhe me penën e zhytur në bojën e inatit. Ekonomia e koronavirusit lë gjurmë të rënda për të gjithë.
Është e lehtë të thuash, Trump, kombi i kequshqyerjes, varfërisë, i bandave nuk është një shkulm i papritur ere, ishte edhe me Obamën, mbeti pas tetë viteve të Obamës. Asnjë president nuk ka arritur të reformojë ndryshimin e amendamentit të dytë për të drejtën e mbajtjes së armëve, duhet theksuar.
Trump nuk erdhi rastësisht, të shohësh të kaluarën ndihmon për të kuptuar pse ekziston kjo e tashme që në sytë e një evropiani duket distopike.
Faktori Ushqim
Një në tetë familje në Amerikë ka probleme me ushqimin, shkruan The New York Times. Siguria e ushqimit, është një temë e nënvlerësuar, një dimension i nëndheshëm i skenarit. Në ekonominë e koronavirusit në një moment u mendua se rrjeti i prodhimit dhe shpërndarjes së ushqimit ishte në rrezik (dhe ka qenë kështu).
Një nga rrjetet e mëdhenj të burgerëve, Wendy’s, iu desh të shpjegonte pse nuk kishte mish (duke përdorur një slogan fituese të tij të vitit 1984: “Where is the beef?”), një shkrimtar i madh si Stephen King ka rrëfyer se u kap nga një shqetësim i madh, nga ndjenja e një fundi të afërt të furnizimeve ushqimore, uria.
Dhe tani ja, ushqimi, prodhimi i tij, hyn në lojën elektorale, po ashtu edhe bujqësia dhe blegtoria, mushkëria e madhe e aventurës amerikane, këtë vit do të marrin nga administrata Trump ndihma prej 37.2 miliardë dollarësh, një tjetër rekord.
Cikli i shpenzimeve për të fituar konsensusin? Mund të jetë edhe kjo, të gjithë presidentët e kanë përdorur armën e buxhetit federal, të subvencioneve.
Votimi zhvillohet në shtetet e mëdha të fushave bujqësore, të hapësirave të pafundme ku autokombajna e Trump çuditësisht triumfoi në 2016, hapësira blu e demokratëve papritmas u bë e kuqe flakë… fjala T-R-U-MP nëpër ranchet dhe depot e drithrave të Iowa, të ‘Ohio, Wisconsin.
Sot, Fox News thotë se në Shtetet në barazpeshë kryeson Biden. E dhënë në Fox News bën të tërbohet Trump: “Fake News”, thotë presidenti. Por çfarë thonë në Fox? Që “Sleepy Joe” është në avantazh në Arizona (49% në 40%), North Carolina (50% në 46%) dhe Wisconsin (50% në 42%). Hapu qiell, “merrni një sondazhist të ri. Unë mendoj se jemi duke udhëhequr në distancë!”. Frika e demi është se 2020 po mbjell nëpër fusha një tjetër 2016.
“Follow the money”, ndiq paratë. Janë ato që duhen për marshimin e fushatës presidenciale, koronavirusi në fakt ka ndarë shumëçka, ai ka krijuar një hendek midis votuesit dhe kandidatit, distancë dhe maskë (për Trump distancë të shkurtër dhe zero maskë), e vetmja mënyrë për të ngjitur këtë marri janë reklamat zgjedhore: Fushata e Biden ka mbledhur 365 milionë dollarë në gusht, një rekord tjetër, i paparë kurrë më parë, është efekti i forcing të kandidatëve për të mbushur hapësira virtuale në eter, në kabëll, në rrjet.
Trump në korrik pati mbledhur 165 milion dollarë, Barack Obama në shtator 2008 kishte mbledhur 193 milion dollarë. Të dhënat e fushatës Trump të gushtit mungojnë. Është gara e zvarritjes së financave zgjedhore, karburanti për të arritur në finish më 3 nëntor.
Ringritja ekonomike nuk është V
Para, punë, të ardhura. Gjatë pandemisë 40 milion amerikanë u regjistruan për përfitimet e papunësisë, Krizë e Madhe, avullim i American Dream, fund i ëndrrës, bie sipari.
Në fundjavën e fundit, regjistrimet janë nën një milion, ato janë në kuotën e 881 mijë personave, një sinjal ky i rimëkëmbjes së ekonomisë dhe tregut të punës (por të dhënat duhet të merren me kujdes, ekziston edhe impakti i një metode të re të përllogaritje), një tjetër lot që rrjedh për shkak të koronavirusi që po kullandriset.
Por me vështirësi, sepse rimëkëmbja nuk është V (këtu shkollat e mendimit janë të ndara, Barry Ritholz në Bloomberg shkruan: “Shkronja K është bërë më popullore”, dy linjat janë divergjencat midis “atyre që kanë përfituar nga pandemia dhe të gjithë të tjerët “) dhe basti i Wall Street për të ardhmen është gjithmonë i panjohur, pasi kishte pësuar rënie në të gjitha drejtimet, Nasdaq ra me 5%, të gjithë emrat e mëdhenj në sektorin e teknologjisë po humbin terren, analistët thonë se ka një atmosferë bashkëjetesë të tregut, Bank Of America parashikon një rënie të indeksit S&P 500 deri në 3250 pikë (teksa po bëjmë këtë shkrim është në 3484 pikë) deri në fund të vitit.
Do shkojë kështu? Nuk e dimë, jemi në një tokë të panjohur, nuk ka hartë.
Koronavirusi është një dimension si malet ruse, me shembje, reagime, borxh publik, shpenzime, hipoteka për të nesërmen.
Bubullima dhe vetëtima nga e ardhmja: vitin e ardhshëm, për herë të parë që nga paslufta, borxhi publik amerikan do të tejkalojë të gjithë prodhimin vjetor, borxhi do të kapërcejë mbi 100% të Prodhimit të Brendshëm Bruto. Këtë vit raporti do të ndalet në 98%, gjithnjë rekord absolut.
Shtetet e Bashkuara futen në klubin ku më parë kanë hyrë vende të tilla Italia, Greqia dhe Japonia. Një tjetër shenjë e kohërave. Herën e fundit që ka ndodhur kjo, ishte në vitin 1946, ku borxhi arriti në 106% të PBB-së, por Amerika kishte financuar një sipërmarrje atëherë, të quajtur Lufta e Dytë Botërore, ishte çmimi i fitores, i çlirimit të Evropës dhe i të konfliktit në Paqësor me Japoninë perandorake.
Një tjetërkohë, një epokë tjetër, një tjetër armik, mbase edhe një botë tjetër, por që quhet gjithmonë Amerikë.
Përgatiti për gazetatjeter.com, Dardan MITROVICA