Unë nuk kisha ndërtuar një shtëpi çfarëdo. Kantieri im nuk ishte një vend i zakonshëm, të cilin mund ta blinte kushdo me kursimet e mezimbledhura për të ndërtuar aty një çati, një iks çati të çfarëdoshme. Në murin e gjatë të studios do të murosja një dem pesëvjeçar, ndërsa pjesën tjetër të suvatuar me kujdes më vonë, për një dukje krejt të re, e vesha me një tapiceri në ngjyrë të kthjellët e të gëzuar. Pastaj, në vendin ku do të shfaqej koka e demit, vara një kornizë boshe të stilit barok. Ju e dini që emri im dikur triumfoi atje, në arenën e luftës me demat, dhe që unë i përkisja brezit të luftëtarëve jo të shpërfillur, por, meqë gjatë ndeshjes mora një plagë në ije, u detyrova që armët e mia më të parapëlqyera t’i varja në mur.
Ju mund ta zbuloni lehtë këtë realitet të sotëm. Majtas e djathtas kornizës me stil barok, mbërtheva armët e mia të mira e të vjetra, si dhe të gjitha fotot nga ndeshjet, duke i dhënë mjedisit atmosferën e dhomës së një veterani. Bëja një jetë mjaft të këndëshme. Nga lufta me demat isha larguar dhe tani kujdesesha për lulet. Të verdha, të bardha, brishtësisht të kaltra, ndoshta dhe ngjyrë manushaqe, po një ngjyrë e kuqe, në mënyrë të veçantë, ishte e përjashtuar.
Përveç kujdesit tim të zakonshëm, u rrethova edhe me shumë gardhe mbrojtëse. Por çdo gardh e ka të vështirë të mbetet gjithmonë më këmbë. Dhe si t’ia bësh pastaj me postën. Çdo ditë vjen postieri i përzemërt me uniformë, më përshëndet gjysmë ushtarakisht (ai më ka njohur që nga koha e shkëlqimit tim) dhe më dorëzon një zarf të lehtë. Natyrisht, ruhesha gjithnjë për të mos e hapur e për të mos e lexuar këtë letër. Edhe pse nuk shënohej emri i dërguesit, e dija nga vinte: e fejuara ime e dikurshme kishte harxhuar përsëri bojë për të më kumtuar mendimet e saj. Njëkohësisht, kisha bindjen se çfarëdo të vinte nga e fejuara ime, nuk mund të ishte e mirë. Dhe se do të qe një dritëshkurtësi, po ta lexoja këtë letër – më e mira do të ishte t’i shkruaja unë asaj.
Duhet ta dini se ndarjen me Elvira-n e konsideroj përfundimtare. Si çdo dashuri e madhe, edhe jona mbaroi në një mënyrë krejt banale. Erdhi një ditë dhe ajo nuk mundi ta duronte më zhaurimën gjithnjë në rritje që vinte nga molla, teksa e kafshoja me dhëmbët e mi të shëndoshë, në një qetësi solemne, duke e përtypur deri në bërthamën e fundit. Kjo zhaurimë nuk i pëlqente së fejuarës sime. Asaj i bëhej sikur dëgjonte thërmimin e kockave të një vigani të palosur më gjunjë, shkurt, ishte një frut që i shkaktonte efekte krejt të ngjashme me zhurmërinë e arenës së demave, ndaj nuk dëshironte të dëgjonte asgjë të përafërt me të. Nëse dikur plagosja në ije ishte vetëm një shkas për të mos luftuar më në arenën e rrezikshme, pas ultimatumit të Elvira-s tashmë gjithçka u bë më e plotë. Arenën ose dashurinë, këmbëngulte ajo. Unë zgjodha dashurinë. Dhe, më pas, kur nuk kisha më as arenën e as dashurinë, thjesht rrisja lule dhe qëndroja si i shtangur para kornizës boshe me stil barok, megjithatë, përsëri diçka sajoja në mendjen time.
Posta. Çdo ditë vinte një letër dhe çdo ditë unë përgjigjesha pa lexuar asnjërën prej tyre. Hamendësoja se edhe Elvira, gjithashtu, nuk kujdesej të përdorte hapësen e letrave, prandaj mendova t’i grumbulloja letrat e saj, t’i bëja stivë e pas gjysmë viti t’i lidhja me ndonjë fill të trashë. Kjo ishte historia e një shkrimi të zellshëm të letrave të njëpasnnjëshme. Unë i ruhesha zhaurimës së ngrënies së mollës, kurse ajo kundërshtonte me fanatizëm mbi këtë subjekt. Djalli po pengonte gjithçka, duke më vënë fshehtas stërkëmbëshin. Kështu, një ditë prej ditësh, i shkrova asaj: Kompromisi, megjithatë, është i mundshëm. Atë ditë e këtej, do të porosisja vetëm dardha të buta, kumbulla, pjeshkë dhe ajo mund të vinte të dëgjonte e të hetonte. Dhe ajo erdhi. Elvira erdhi. Të gjitha letrat e mia i kishte lexuar dhe, me gjasë, nga leximi i tyre isha bërë më i dukshëm e më i pranueshëm për të. Tani ajo dëshironte vetëm të kundronte ngrënien e dardhave dhe kishte sjellë me vete një kokërr: dardhë të verdhë të llojit Williams.
Por nuk ndodhi kurrfarë gostie me dardha. Sapo Elvira hyri në dhomën time prej veterani, klitha: “Elvira, hiqe fundin! Të lutem, hiqe fundin dhe hidhe poshtë, ti nuk e di çfarë po bën!” Tepër vonë. Tepër e vonuar klithja ime paralajmëruese. Vajza, vajza e dashuruar, nuk mundi ta hiqte fundin prej stofi në ngjyrë domateje. Tmerrshëm, përbindshëm, muri shpërtheu befas mu në mes të kornizës bosh me stil barok dhe, duke u shkëputur vrullshëm nga prarimi e nga çengelat, demi pesëvjeçar kërceu bashkë me kornizën në qafë, suvaja si e gjallëruar gulçonte e turfullonte me tullat prej granili, demi vërtitej nëpër dysheme duke shkelur rëndë-rëndë dhe, sa hap e mbyll sytë, mund të ndodhte pikërisht më e kobshmja. Ah, klithi Elvira duke mallkuar fundin e saj të kuq flakë. Tashmë demi kishte kërrusur kokën e fuqishme, gjaku i qe mbledhur te sytë, unë bëra sakaq dy kërcime, rrëmbeva nga muri armët që vareshin aty në kujtim të së kaluarës sime, i vërvita në ajrin e dhomës, duke marrë qëndrimin karakteristik e duke vallëzuar përqark demit të acaruar e kërcënues dhe, me gjithë arsenalin e artit tim, u përpoqa të mënjanoja brirët e tij, për sa kohë ai vazhdonte të shqyente vetëm tapetin, i joshur nga nënbarku i i shenjtë i Elvira-s. Tani unë shihja ballin e tij, sytë e njohur dhe kundroja sërish, me shumë vëmendje, trekëndshin e tmerrshëm. Pastaj e godita vendosmërisht. Oh, Elvira, fundi yt! I përgjunjur po prisja. Fundi yt, si i përgjakur, nga gjaku i hundëve, Elvira. As dhe një pupël nuk mund të përkulej siç isha përkulur unë, për ta stolisur saktësisht ballin e demit të egërsuar.
Edhe dhoma është kaq e vogël, Elvira. A nuk gëzohet zemra jote, po të dëgjojë se si kërcet gjuri i demit kur thyhet gjatë rënies? A mendon ti ende për të njëjtën mollë torturuese? Syri i bukur i demit shikon lart, kraharori i tij shuhet ngadalë, korniza me stil barok e futi atë në brendësi të vetes, gravura e artë kërcen nga kallëpi dhe noton në një lumë, burimi i të cilit është vetë ai.
Vetëm një hap të vogël bëri vajza drejt kafshës së posarrëzuar si mal tashmë i qetësuar, dhe pyeti: “Ke ende kafshë të tjera fshehur pas tapetit?”, duke marrë frymë me zor dhe duke u kapur me thonj pas murit në pjesën e dëmtuar. “Njëqind”, ishte përgjigja ime. “Hiqe fundin, Elvira. Njëqind trekëndsha të tmershëm kokash demi valëvit para syve të mi fundi yt i kuq.”
Atëherë, ajo hoqi fundin me shpejtësi. Me këtë veprim, më tepër se për të zhveshur stofin e modës, pjesërisht kërkoi të shpëtonte nga furia kërcyese e murit dhe pjesërisht të gjente tek unë shpëtimtarin e saj. Tashmë Elvira është gruaja ime. Ajo kujdeset për kopshtin dhe mban djalin tim në duar. Pjesën e murit të shpërthyer e kemi betonuar, duke mbushur boshllëkun. Asnjë kafshë nuk ëndërron më pas tapeteve, asnjë kornizë bosh e stilit barok nuk pret më kurrfarë portreti.
E megjithatë, arena më josh përsëri. Nga pllakatet klith emri im dhe kush dëshiron të më befasojë, do të më gjejë në një dhomë hoteli, pranë portit. Rri atje mbi një karrige të pagdhendur, në gjysmerrësirë, në një boshësi të njomësht, me dhëmbët e mbushur plot copëza molle, kundroj pa pushim të gjitha kafshatat dhe vë re gjithnjë se, nga mishi i dhëmbëve të mi, rrjedh gjak.